Caro beroemde tv en radio personality

Caro is de afgelopen weken in Nederland geweest om te zien was er van haar land is geworden. De Wereld Omroep had dit opgevangen en heeft haar geinterviewed. Onderstaand tref je haar verhaal en video aan

Spijt van emigratie

door Sigrid Deters

19-05-2009

Voor het eerst in 18 jaar is Carolien Pelders (48) terug in Nederland. Op haar twintigste vertrok ze van de een op de andere dag naar Canada, samen met haar ouders. Al snel had ze spijt van haar keuze. Maar door omstandigheden kon ze niet meer terug. Nu haar kinderen volwassen zijn, bezoekt ze haar geboortegrond om uit te vinden of ze terug wil verhuizen.





"Het is raar, maar ik voel me hier helemaal thuis. Alsof ik gisteren op het vliegtuig naar Canada ben gestapt." Carolien Pelders is alweer twee weken in Nederland. Ze heeft familie bezocht, oude vrienden gezien en verder veel gedaan wat 'gewoon' is in het Hollandse leven van alledag: een voetbalwedstrijd van een neef bekijken, een eindje varen op de plassen en een beetje winkelen op de Albert Cuyp, waar ze vroeger als kind ook kwam. "Ik vind het hier heerlijk. Zo thuis voel ik me in Canada nooit." Emigreren zonder reden
Toen Carolien bijna 20 was, vroeg haar moeder of ze meeging naar Canada. "Ze zei dat ze niet zonder mij wegging. Daarom stemde ik in met het vertrek. Ook al had ik zelf geen enkele reden om hier weg te gaan."

Al na 2 maanden twijfelde Carolien of ze de juiste beslissing had genomen. "Maar ik was jong en had geen geld. Teruggaan was daarom geen optie. "Het leven ging verder, en na een tijdje trouwde Carolien en kreeg ze kinderen. "Dus woon ik er nu nog, al 28 jaar."

Fout uit het verleden
Een keer eerder kwam Carolien terug naar Nederland. Maar dat is alweer 18 jaar geleden. Daarna kwam het er niet meer van. "Kleine kinderen laat je niet zomaar achter, en ik mocht ze van mijn ex-man niet meenemen."

Pas nu haar kinderen groot genoeg zijn kan ze onderzoeken wat ze zich al die jaren heeft afgevraagd: of ze een fout uit het verleden moet rechtzetten. "Ik kon Nederland nooit vergeten. En nu ik hier ben, voel ik het ook zo: hier hoor ik thuis."

Natuurlijk is er gedurende haar afwezigheid veel veranderd. Carolien logeert bij een oude schoolvriend in Almere, een stad die nog maar net werd gebouwd toen zij Nederland verliet. "Het is natuurlijk ook drukker geworden, en multicultureler. Maar dat ben ik al gewend. Zo is het ook in Kitchener, de stad in Ontario waar ik nu woon."

Definitieve beslissing
Hoewel de ervaringen in Nederland allemaal positief zijn, wil Carolien nog geen definitieve beslissing nemen om terug te verhuizen. Ze zit achter de computer en bekijkt de foto's van haar dochters en haar huidige man, een ‘gezellige Brabander', aldus Carolien. "Ik wil zeker weten dat mijn dochters stevig in hun schoenen staan, een baan hebben, een eigen huisje", vertelt ze terwijl ze door de familiepagina's op Facebook klikt.

Ze is blij dat haar huidige man heeft aangegeven dat hij eventueel bereid is met haar mee terug te verhuizen naar Nederland. "Hij is weliswaar weggegaan uit Nederland om nooit meer terug te keren. Maar het leven in Canada is niet meer zo makkelijk als vroeger. Het is voor hem lastig een goede baan te vinden."

Dus wie weet. Over een jaartje of vijf. Dat ze dan haar koffers pakt en terugkeert. "Ik zou het denk ik wel willen. Ja, ik zou dat heel graag willen. Ik heb Nederland heel erg gemist. Maar we zien wel hoe het leven loopt."

Ook in Australie hebben ze Caro gevolg en vanavond zal Caro een radio interview hebben met een Nederlandstalig radio programma.

Kitty did it again............

Kitty, onze Garfield gelijkende kat, is niet de snelste kat die er op deze aardkloot te vinden is. Met zijn groot overgewicht wandeld hij als een football defender in de achtertuin. Loerend naar vogels  en ander vliegend en kruipend beestenspul. Soms gaat hij over in de aanvalmode an sluipt langzaam richting de uitdagende prooi. Zijn staart zwiept als een radar door de lucht. Als hij dan eindelijk na een half uur de prooi op spring afstand heeft genaderd zet hij  met een sprint de aanval in. Er is echter een probleem, door zijn overgewicht is het niet echt een sprint te noemen, meer een  nog minder als een slakkegang poging tot sprinten. Als Kitty de prooi, of de plaats waar de prooi zich bevond heeft bereikt is deze prooi allengs  met de noorderzon vertrokken. Kityy druipt dan langzaam, tergend langzaam, richting de hordeur af.

Dat langzame is niet altijd zo geweest, namelijk toen kitty nog een piepklein kittytje was, was hij een super snel ding. Hij sprinten als een volleerd Olympia ganger door het huis heen, hier en daar in voeten en benen bijtend. Ja, snel was hij toen zeker. Op een  laat middag uur hoorden we een geschriek door het huis gaan. Kitty had namelijk zijn eerste trofee te pakken. Een gillende vleermuis zat in Kitty's bek met vlijmscherpe tanden, en trots dat hij was. Hij was een held.

Dat heldendom is daarna nooit meer voorgekomen, tot nu!! Toen ik net de trap af kwam zat Kitty vlak bij de deur voor over gebogen en kijkend naar een wat donkere bruine vel voor hem. Vreemd....... even verder kijken en ja! het wonder is geschied, Kitty is weer een held!, een bruine zwarte veldmuis ligt dood aan zijn voeten. Zijn vlijmscherpen taden hebben het muisje gedood en Kitty zit wakend het muisje te bekijken. Dat blijkt ook wel nodig want Pepper heeft het muisje geroken en komt aandraven om de muis in een keer te verschalken. Nog net op tijd kan ik voorkomen dan het muisje in peppers bek verdwijnt. Na Pepper te kennen heb gegeven dat de muis van Kitty is laat Pepper het ding met rust. Voor de veiligheid heeft Kitty de muis op een hoger plaatsje gedeponeerd zodat Pepper er niet bij kan, en trots dat hij natuurlijk is!.

Sabbatical................................

Het woord sabbatical klinkt gezellig, vrij, open, rust, weg van alle drukte van de dag. Sabbatical is iets waar iedereen wel eens naar snakt, een langere tijd niks aan je hoofd en doen waar je zin in hebt.

Maar als een sabbatical onverwachts komt en je had er zelf niet op gerekend, maar iemand anders vond dat je maar beter weg kon gaan.... Nauw dat is mij overkomen. Zoals de meeste wel gelezen hebben had ik eindelijk mijn 'droom' baan gevonden bij het telecommunicatie bedrijf.. Bestaan droombanen wel? Als ik nu terugkijk naar het afgelopen half jaar kan ik zeggen dat ze waarschijnlijk wel bestaan maar op dit moment niet voor mij. Werken bij dat bedrijf was voor mij onbeschermd een wespennest ingaan. Politiek, niet zeggen wat je wil en kijk uit als je wel wat zegt wat je zegt. In het team waar ik ging werken, erg "fast pasted" , was het woord chaotisch niet zeggend genoeg. Tegenstrijdigheid van het geven van antwoorden op mijn vragen, niet gestroomlijnde structuren en processen en wat al niet meer. In dit wespennest heb ik het nog langer volgehouden dan gedacht. Echter de grootste problemen had ik mijn mijn manager. Als je het over 'Politics' in een bedrijf hebt, dan had die het zeker uitgevonden. Elk woord wat je zei diende je eerst af te wegen anders werd het tegen je gebruikt. Ik zie mezelf als een eerlijk en open mens, alleen jammer genoeg werkt dat daar dus niet. Al mijn eerlijkheid is door die manager tegen me gebruikt met als afsluiting een gesprek van 3 minuten waar hij me mededeelde dat ik niet door de zes maanden proeftijd was gekomen. Mijn privé spullen zoouden worden nagestuurd (nog steeds niet ontvangen) en succes met men zoek acties naar een nieuwe job. En op dat moment starte ook mijn sabbatical, verplicht dan wel. Het voordeel is dat ze gelukkig hier ook de WW hebben anders sliep ik nu waarschijnlijk 'onder de brug'. Ik heb al weer vele brieven verstuurd en wacht......... op een antwoord voor een gesrpek. Dat natuurlijk nog niet is gekomen. Ik heb tot volgend jaar maart de tijd een een 'passende' job te vinden want dan is mijn WW op.

Zoals als mijn vader uit Waalwijk altijd zegt: 'Verder niks te melden', dan Ashley  het voortreffelijk op College doet , gaat deze zomer drie maanden als 'SWAPPEW' naar Ierland, Nicole doet het ook fantastisch op Highschool en gaat in September ook naar College. Caro is op dit moment voor drie weken in 'Holland', ze heeft haar vliegangst overwonnen en kan al haar jeugdvrinden waar bezoeken. Ik zit, lig, wandel en eet me de hond, ook gezellig en geniet, ja geniet toch wel van mijn verplichte sabbatical.