De hoek van het gebouw rondend, komt de wind, koud zoals hij is, met een daverende klap in mijn gezicht terecht. En ja, het is koud, mijn rechter oor, welke ooit eens bevroren was, tijdens een snowboard trip op een Italiaans gletscher, vond het maar niks, het bevroren gevoel kwam meteen weer opzetten. Verder door de sneeuw heen lopend, voetstappen van mijn voorganger volgend, keek ik in het rond en zie de lage heuvels, bestookt met kale struiken en verwaaide sneeuwwallen.
Als ik deze route loop doet me dat altijd denken aan de koude Russische winters, waarover verteld wordt in de romans over de bevroren Duitse legers in Stalingrad. Dit ten tijde van de Tweede Wereld oorlog rond Kerstmis 1942. Met deze koude wind kan ik mij bijna vorstellen hoe koud het moet zijn geweest. Echter, ik ben geen gestuurde Duitse militair in Rusland maar een Account Supervisor, lopende een controle tour tijdens een van mijn shifts. Oh en waar ik ben? In Cambridge in de provincie Ontario, Canada. Er zijn wel wat overeenkomsten met dat Russich koude levendje, de koude natuurlijk, bijna Kerstmis en op patrouille, zoals je een ronde ook met een mooi woord kan benoemen. Het grote verschil is dat ik hier rond loop als een bijna manager in een net pak, inclusief stropdas. Verder mag ik na 20 minuten, eigelijk 23 minuten, waar naar binnen, in een warme kantoor omgeving, achter de receptie balie. Het bedrijf, waarvoor ik nu hier in de koude loop en wat guards manage, is een 24/7 draaiende zaak, behalve vanavond, ze hebben een Kerstviering. Ik heb iets van 4 auto’s geteld, een paar maintenance guys en iemand die waarschijnlijk wat systemen draaiende moet houden. Oeps, ik zie net dat het voor mij weer tijd wordt om me warm aan te kleden, en de kou weer in te gaan opzoek naar dingen die er niet zijn. Tot zo, 23 minuten......All secure, alles veilig, ook ik, niet bevroren, verdomme wat is het koud. Het wordt kouder en kouder, de Canadese vlag aan de andere kant van het Court wappert flink, windchilllll. Lopend over de knisperende sneeuw, gladde ijsvlakken, slipperend mijn ronde doen, wat een job, maar het betaald de mortgage zullen we maar zeggen. Ja, soms is het nog steeds frustrerend om te weten dat je, als je emigreerd, een grote kans hebt dat je weer opnieuw moet beginnen. Voordeel van het rondlopen in arctische omstandigheden is dat het je stof tot nadenken geeft en daardoor de lezers van deze blog ook weer laat nadenken, of niet, maakt niet zoveel uit. Maar een ding is waar, je gaat wel alles relativeren. Dat het leven ook makkelijk kan zijn, als je niet elke dag op je werkt komt met een stapel papier voor je neus, een inbox vol met e-mails van mensen die weer extra tijd hadden om van alles te verzinnen en jouw met hun probleem opzadelen, etc.etc. Na een lange kantoor dag thuis komen en geestelijk helemaal uitgeteld zijn. Wat is nu eigenlijk beter. Ik kom nu thuis, wel laat, zo rond een uur of midden in de nacht, zonder moe te zijn, een goede konditie hebbende door het lopen, drinkend een lekker glas wijn en zit me bezig te houden op het internet om moe te worden zodat ik rond half 2 kan gaan slapen. Je mist natuurlijk wel je gezin, als jij thuis komt ligt iedereen te slapen, als ik wakker wordt is iedereen naar school of naar het werk. Echter, ik hoop dat het allemaal voor korte duur zal zijn, en kort moet je lezen als een jaar. Ik blijf zeker positief over de stappen die ik maak, ook zijn het soms niet altijd datgene wat ik werkelijk wil, maar ik weet dat er in een korte tijd wel weer iets nieuws op mijn weg zal komen wat weer een stap zal zijn op de carriere ladder en die me de tijd zal geven om weer meer thuis te zijn, op die uren dat de rest van het gezin, niet slaapt, naar school is of werkt. 
Misschien zal ik dan wel mijn nachtelijke wijn uurtjes achter het internet gaan missen, wie weet. Aan de andere kant, het rondlopen in een witte wereld met krakend ijs onder je schoenen, een zwarte lucht met fonkelende sterren, heeft toch ook wel iets sfeergevends, zeker in de korte dagen voor Kerstmis. Ook al zal Kerstmis voor mij er niet echt inzitten, Kerstavond, Kerstdag en Oudjaarsavond en Nieuwjaarsdag werken....Yep een nieuwe baan brengt ook dat soort dingen met zich mee. Maar in de uurtjes dat ik tuis zal zijn, zullen we zekers als gezin de nodige kerstsferen tot ons laten doordringen en ervan genieten, misschien wel meer als dan de laatste 25 werkjaren, waar het “normaal” was om altijd maar vrij te zijn met deze familie feestdagen. Ships, nu ik dit zelf lees ben ik wel erg deprimerend, hahahah nee hoor valt best wel mee, je moet lopen met de sneeuwschoenen die je hebt, niet waar. Nog 20 minuten voor de volgende patrouille op het programma staat, moet nog piesen, van al de koffie, ga nog wat lezen en dat is het dan wel weer voor nu, tot bloggers.Zaterdag, 15 december 2007, 0800 uur.
Ja na enkele uren thuis ben ik weer op het werk, 1 glaasje rode wijn, 5 uur slapen, weer klaar voor een acht uur shift. En als je denk jeh het was daar wel koud gisterenavond. Vergeet het maar het is nu nog kouder. Toen ik van huis wegging was het -14, en met de wind chill, -21 graden. Je kan het ook voelen, het is verdomde koud en of dat nog net genoeg is, er kwamen ook al wat flurries uit de lucht vallen, en daar blijft het niet bij, er komt ook nog een winterstorm aan, die ongeveer 20 cm sneeuw moet gaan brengen. Daaag broeikasteffect, hallo daar in Tokyo, het is al weer winter hier, een echte Canadese winter.
Zondag, 16 december 2007.
Werd rond een uur of negen wakker, maar het bed was te lekker om te verlaten. Zelfs Pepper vind het allemaal wel goed, ben maar blijven liggen. Rond een uur of tien opgestaan om Peps uit te gaan laten. Hoe en wat met die strom? De storm heeft toegeslagen, Ik probeerde de deur uit te gaan, maar de deur heeft wat problemen. Een rug van verse sneeuw heeft zich tegen de deur aan genesteld. Naar wat verwoede pogingen kunnen Peps en ik de deur uit om meteen in een verse sneeuwhoop van 30 cm weg te zakken. Yep, het is een pracht wereld buiten, alles is wit, zelfs de lucht, het waait hard en het sneeuwd nog steeds. Je ziet het verschil tuusen driveways, walkways en weg niet meer alles is egaal wit. Peps en ik lopen door de diepe sneeuw, Peps moet regelmatig springen om uit die hopen te koomen, een auto probeerd de straat uit te komen, maar komy niet verder dan 10 meter en besluit maar weer terug te gaan. Een paar mensen poegen hun driveway schoon te krijegn, maar heeft het wel zin, waarschijnlijk niet, want niet veel later hoor ik van Caro, dat alle snelwegen al zijn afgesloten. De verwachting is dat het zeker tot morgen blijft doorsneeuwen, ingesneeuwd?.....misschien.
No comments:
Post a Comment